۳۸۲ از احمد شاملو

ما هدیه

ما در ظلماتیم بدان خاطر که کسی به عشق ما نسوخت
ما تنهاییم چرا که هرگز کسی ما را به جانب خود نخواند
ما خاموشیم زیرا که دیگر هیچ گاه به سوی شما باز نخواهیم گشت
و گردن افراخته بدان جهت که به هیچ چیز اعتماد نکردیم بی ان
که بی اعتمادی را دوست داشته باشیم.