۷۴۴ واقعیت تاریخی نژادکشی ارمنیان

نژادکشی ارمنیان در سال های 1923 - 1915 در ارمنستان غربی که تحت اشغال امپراطوری عثمانی بود، بوقوع پیوست که طی آن بیش ازیک و نیم میلیون از ارامنه بی دفاع از زن و مرد و پیر و جوان قربانی شدند و حدود یک میلیون نفر دیگر در سراسر جهان پراکنده شدند.
سلاطین عثمانی همواره سیاست پان ترکیسم را دنبال می کردند و تشکیل یک حکومت تورانی بزرگ از غرب آناتولی تا دشت ترکستان چین که همه اقوام ترک زبان را از جمله ترکهای آذری، قرقیزها، ترکمن ها، ازبکها، قزاق ها را شامل شود و تحت حمایت و رهبری ترکیه باشد را در سر می پروراندند. ولی ملت ارمنی همچون سدی حائل بین ترکهای عثمانی وخویشاوندان ترک زبانشان در قفقاز و آن سوی دریای خزر بود. ازاین رو، ازمیان برداشتن این سد ونابودی ملت ارمنی برای تحقق این هدف، امری ضروری مینمود.
جنگ جهانی اول فرصتی طلایی برای ترکیه بود که مسئله ارمنی را در ترکیه برای همیشه حل کند و سرانجام در سال 1915 طی یک برنامه از پیش طراحی شده، طرح نژادکشی ارامنه را به مرحله اجرا درآورد. نابودی ملت ارمنی توسط دولت وقت ترکیه (ترکان جوان) به شکلی دقیق و محرمانه طرح ریزی و اجرا شد که درراس آن محمد طلعت پاشا وزیر کشور، اسماعیل انورپاشا وزیرجنگ واحمد جمال پاشا وزیر دریاداری ترکیه قرارداشتند که هرسه ایده های پان ترکیسمی داشتند وهمگی ازاعضای حزب اتحاد و ترقی بودند وبرای پیشبرد اهداف خود دل به دولت آلمان بسته بودند. دولت ترکیه برای اجرای این طرح کمیته ای سه نفره تحت نظارت خود تشکیل داد که اعضای آن بهاالدین شاکر، شکری و دکترناظم بودند.
آنان ابتدا کلیه مردان ارمنی از 15 سال تا 50 سال را که قدرت مقاومت داشتند، به بهانه بردن به جبهه های نبرد به ارتش فرا خواندند. در آنجا آنها را خلع سلاح کرده و به گردانهای بیگاری در پشت جبهه منتقل کردند. در 24 آوریل 1915 ، حدود 300 نفر از رهبران، نویسندگان، اندیشمندان و سیاستمداران ارمنی در استامبول دستگیر و پس از انتقال به کشتارگاه ها بطرز فجیعی بقتل رسیدند. همچنین در همان روز حدود 5000 نفر از ارامنه بی دفاع در استامبول بقتل رسیدند و این سرآغاز قتل عام ارامنه بود. سپس مردانی را که بعنوان سرباز در پشت جبهه به بیگاری کشیده شده بودند، گروه گروه بقتل رساندند. بدین ترتیب، دیگر هیچ مانعی بر سر راه دولت ترکیه برای اجرای مقاصد پلید خود وجود نداشت.
27 ماه مه 1915 دولت ترکیه قانون تبعید ارمنیان به موصل و سوریه را منتشر کرد. ماموران دولت، ساکنین شهرها و روستاهای ارمنی نشین را مجبور به تخلیه نموده و به آنها گفته می شد که چون در منطقه جنگی قرار دارند می بایست به جاهای امن تری منتقل شوند. آنها حتی فرصت نمی دادند که ارامنه غذا و لوازم ضروری را با خود بردارند. آنان دسته های ارمنی را که بیشتر آنان را زنان، کودکان و سالخوردگان تشکیل می دادند، بطرف صحرای مرکزی سوریه درمنطقه درالزور درنزدیکی شهر حلب هدایت می کردند، جائیکه در زیر آفتاب سوزان از گرسنگی و تشنگی می مردند. ترک ها از رسیدن هر گونه موادغذایی و آذوقه به ارامنه به شدت جلوگیری می کردند. شمار زیادی در بین راه طاقت نیاورده، جان می باختند. آنان مردان را از دسته ها جدا کرده، بطرز فجیعی قصابی می کردند. زنان و دختران را با خود می بردند. آنهایی که از خود مقاومت نشان می دادند، بطور وحشیانه ای کشته می شدند. جنایت های آنان بحدی بود که برخی از سیاستمداران ترک به مخالفت با کشتا رارامنه برخاسته و در نتیجه آنها مورد غضب سران حکومت قرار گرفته، از کار برکنارمی شدند.
جلادان در ترابوزان واقع در ساحل جنوبی دریای سیاه، روش آسان تری را برای نابودی ارامنه به اجرا گذاشتند. آنها ارامنه را سوار قایق کرده و در دریای سیاه به دریا ریخته و غرق می کردند. در بعضی از شهرهای ساحلی دریای سیاه وهمچنین درشهروان ازاین روش برای کشتاراستفاده می شد. بدین صورت بود که ازدو ونیم میلیون ارمنی ساکن امپراطوری بیش ازیک و نیم میلیون قربانی شد وبازماندگان دراقصی نقاط جهان پراکنده شدند.
امروزه دولت ترکیه نژادکشی ارامنه را تکذیب می کندوسالهاست که تلاش گسترده ای را برای تحریف وانکار واقعیت قتل عام ارامنه آغاز کرده به طوری که هنوزبه نابود کردن آثار باستانی ارامنه ازجمله کلیساها و سنگ نوشته های تاریخی اقدام می کند.
امروزه بسیاری ازکشورها واقعیت نژادکشی ارامنه را به رسمیت شناخته، محکوم کرده اند. درواقع جنایاتی که امروز صهیونیست ها در قبال مردم بی دفاع فلسطین روا می دارند، زنجیره ای است که نخستین حلقه آن توسط دولت ترکیه عثمانی در سال 1915 با نژادکشی ارامنه ساخته شده است. دیروز ارمنستان غربی، امروز فلسطین و فردا در جایی دیگر.

نسل کشی ارمنیان از دیدگاه کنوانسیون جلوگیری از کشتار جمعی و مجازات آن

چرا با وجود گذشت سالیان بسیار از نسل کشی ارامنه بدست حکومت ترک های عثمانی در سال 1915، هنوزارمنیان سراسر جهان یک صدا خواهان شناسایی رسمی این جنایت بشری از سوی دولت ترکیه و اجرای عدالت هستند ؟
بهترین پاسخ به این پرسش گفتۀ مشهور جورج سانتایانا است که می گوید: «کسانی که نمی توانند گذشته را بخاطر آورند، محکوم اند که آن را تکرار کنند» و گواه این مدعی جنایات و خشونت های عدیده ای است که هر روزه در اقصی نقاط جهان به فجیع ترین شکل ممکن به وقوع می پیوندد.
هرچند دولت ترکیه از هیچ تلاشی در راه انکار واقعیت نسل کشی ارامنه فروگذار نیست تا لکۀ ننگ پیشینۀ خود را در پستوی نهان خانۀ تاریخ از دیدگاه جهانیان مخفی نگه دارد، ولیکن بر اساس مفاد مادۀ 2 کنوانسیون «جلوگیری از کشتار جمعی و مجازات آن» مصوب 9 دسامبر 1948 میلادی مجمع عمومی سازمان ملل متحد، بلایای وحشتناک بین سال های 1915 تا 1923 که در آناتولیای شرقی اتفاق افتاد و منجر به کشته شدن بیش از 5/1 میلیون ارمنی بی دفاع شد از کلیۀ ویژگی های یک ژنوسید برخوردار بوده است. ترک های جوان جهت تحقق اهداف ملی گرایانۀ انعطاف ناپذیر پان ترکیستی و پان تورانیستی خود، جهت پایه ریزی توران بزرگ، به بی رحمانه ترین شکل ممکن به قتل اعضای جامعه ارمنی ساکن در سرزمین های اشغالی خود اقدام کردند. ارمنیان را در معرض اوضاع زندگانی نامناسب قرار دادند و آنان را وادار به جلای وطن و کوچ اجباری ساختند که منتهی به زوال قوای جسمی کلی و جزئی آنان شد و اطفال ارمنی را به اجبار بین گروه های دیگر تقسیم کردند که این شواهد بیانگر واقعیت بی چون و چرای نسل کشی ارمنه است و به همین علت از سوی بسیاری از مجامع بین المللی و مجالس قانونگذاری کشورهایی چون فرانسه، کانادا، استرالیا، اروگوئه، روسیه، لبنان، قبرس، واتیکان و غیره به عنوان یک نسل کشی شناخته شده است.
امروز ترکیه در انظار جهانیان کشوری است که می کوشد به هر بها جایگاهی برای خود در اتحادیۀ اروپا دست و پا کند و برای گشوده شدن دروازه های این اتحادیۀ سیاسی و تجاری قدرتمند جهان هرگونه تحقیر و محدودیت را به جان می خرد، ولی متعجب است که به چه علت «پذیرش نسل کشی ارامنه» به مثابۀ یکی از پیش شرط های الزامی جهت عضویت این کشور در اتحادیه اروپا مطرح می گردد.

نسل کشی جنایتی است که توسط دولت ها جهت تحقق اهدافی خاص به مرحلۀ اجرا درمی آید و به تعاقب آن با بهره گیری از تمامی امکانات موجود درصدد انکار و کتمان آن برمی آیند و سایر دولت ها نیز جهت حفظ منافع خود از این سیاست انکار و فراموشی حمایت می کنند و این موضوع در خصوص انکار نسل کشی ارامنه از سوی دولت ترکیه و عدم پذیرش آن از سوی هم پیمانان آن کشور مصداق دارد.
ترکیه به واسطۀ موقعیت ژئواستراتژیک خاص خود شریکی راهبردی برای امریکا و اسرائیل در منطقه محسوب می شود. بنابرین کشورهایی مانند امریکا، انگلستان و اسرائیل با وجود شواهد و مستندات بی شمار و شهادت و گواهی شاهدان عینی نسل کشی ارامنه و بازماندگان آن، هنوز از موضع ترکیه در قبال انکار نسل کشی ارامنه و تحریف تاریخ پشتیبانی می کنند و با به کار بردن عباراتی مانند «دشمنی دیرینه» و «همسایگانی در جنگ» در تلاش اند تا واقعیت نسل کشی ارامنه را به گونه ای دیگر جلوه دهند.
نسل کشی جنایتی بین المللی است که مختص به یک ملت خاص نمی شود و همۀ ملت ها و دولت ها موظف اند تا از آن جلوگیری بعمل آورند. بدین ترتیب چنانچه سکوت اختیار کنیم، نخواهیم توانست برای آیندگان خود جهانی امن مهیا سازیم. نسل کشی ارامنه بی کیفر ماند و محکوم نشد و به دنبال آن زنجیرۀ کشتارهای جمعی استمرار یافت. ما خواهان اجرای عدالت و پذیرش واقعیت غیر قابل انکار نسل کشی ارامنه هستیم، چرا که بر این باوریم که آیندگان بایستی در دنیایی ایمن بسر برند و شاهد روزی باشند که برای تجاوز و تعرض به حقوق ابنای بشر، حتک حرمت، ظلم به ضعفا، قتل و غارت دیگر جایی باقی نمانده باشد.