۸۲۳ اصلاح رفتار با اطرافیان
بدترین سردرگــُمی ما در رفتار با همسر ، فرزند و یا دوستان و والدین و حتی همکار و دیگران دو موضوع کاملاً متناقض به نامهای اقتدار و صمیمیت هستن. یعنی ما وقتیکه اقتدار نشون بدیم نگرانیم که از طرف مقابلمون دور می‌شیم و وقتی هم که صمیمیت رو پیش می‌گیریم نگرانیم که حقوق خودمون رو ضایع کرده باشیم.
پاسخ این پارادوکس مهم یک مثلث شناخته‌شده است که رأس‌های اون صداقت ، احترام و صراحت هستن. وقتی در هر رابطه‌ای دروغ ، تظاهر و اهانت رو کنار می‌گذاریم می‌تونیم امیدوار باشیم که هم حقوق خودمون رو حفظ کرده‌ایم و شخصیت و اعتبارمون رو از دست نداده‌ایم و هم اینکه بذر اعتماد و پذیرش و محبت رو کاشته‌ایم.
سؤال : چرا پس گاهی خشونت و روشهای دیگه در رابطه‌ای جواب میدن و ما رو موفق می‌کنن؟
جواب : افراد در زمان بروز مُشکلات سه‌دسته‌ان: 1- خودنگر : اونهایی که همیشه خودشون رو مقصر و طرف مقابل رو مُحق حس می‌کنن. این موضوع به تربیت یا احساس فرد به طرف مقابل هم برمی‌گرده. 2- دیگرنگر: همیشه طرف مقابل رو مقصر می‌دونن. 3- مسئله‌نگر: فقط دنبال حل مسئله هستن نه جُرم افراد. حالا فرض کنیم که یه آدم دیگرنگر و طلبکار با یه آدم مظلوم و توسری‌خور خودنگر مواجه میشه و ممکنه پیروز بشه اما چون مسئله بین اونها حل نمیشه این توافق موقت خواهد بود.
سؤال : چطور تأثیر حل مسئله رو پایدارتر کنیم؟
جواب : فرض کنیم شخصی که در مقابل ماست با هر نسبتی که با ما داره ، رفتارش ناخوشایند و اشتباهه. قدم‌اول : به خودمون حالی می‌کنیم و تمرین که بدونیم هر رفتاری هر چند غیرموجه حتماً علتی داره و باید با صبر اون علت رو یافت. و اگه یکی از ما دو تا در شرایط هیجان یا عدم تعادل روحی هستیم باید صبر کنیم تا حالمون خوب بشه. قدم دوم : باید نشون بدیم که اون مثلث صداقت،احترام‌وصراحت رو می‌شناسیم و مسئله‌نگر هستیم و طرف مقابل رو درک می‌کنیم. طبیعیه که اگر در حرفهامون یک چیز بگیم و در رفتارمون و حالت‌های چهره و زبان‌ِ‌بدن پیام دیگه‌ای منتقل کنیم ، طرف مقابل ما قانع نخواهد شُد. قدم سوم : یادمون باشه که ما در هر صورت اگه هدفمون رو مهم می‌دونیم و مایلیم که بهش برسیم نباید صحنه رو ترک کنیم و ترک کردن معرکه یعنی واگذار کردن رابطه بدونِ هیچ نتیجه مطلوب. پس ما راه‌حل‌ها رو امتحان نمی‌کنیم تا مقطعی جواب بدن ، بلکه دائم اونها رو به کار می‌بریم. مثل گرامافونی که سوزنش گیر کرده ..
پاسخ این پارادوکس مهم یک مثلث شناخته‌شده است که رأس‌های اون صداقت ، احترام و صراحت هستن. وقتی در هر رابطه‌ای دروغ ، تظاهر و اهانت رو کنار می‌گذاریم می‌تونیم امیدوار باشیم که هم حقوق خودمون رو حفظ کرده‌ایم و شخصیت و اعتبارمون رو از دست نداده‌ایم و هم اینکه بذر اعتماد و پذیرش و محبت رو کاشته‌ایم.
سؤال : چرا پس گاهی خشونت و روشهای دیگه در رابطه‌ای جواب میدن و ما رو موفق می‌کنن؟
جواب : افراد در زمان بروز مُشکلات سه‌دسته‌ان: 1- خودنگر : اونهایی که همیشه خودشون رو مقصر و طرف مقابل رو مُحق حس می‌کنن. این موضوع به تربیت یا احساس فرد به طرف مقابل هم برمی‌گرده. 2- دیگرنگر: همیشه طرف مقابل رو مقصر می‌دونن. 3- مسئله‌نگر: فقط دنبال حل مسئله هستن نه جُرم افراد. حالا فرض کنیم که یه آدم دیگرنگر و طلبکار با یه آدم مظلوم و توسری‌خور خودنگر مواجه میشه و ممکنه پیروز بشه اما چون مسئله بین اونها حل نمیشه این توافق موقت خواهد بود.
سؤال : چطور تأثیر حل مسئله رو پایدارتر کنیم؟
جواب : فرض کنیم شخصی که در مقابل ماست با هر نسبتی که با ما داره ، رفتارش ناخوشایند و اشتباهه. قدم‌اول : به خودمون حالی می‌کنیم و تمرین که بدونیم هر رفتاری هر چند غیرموجه حتماً علتی داره و باید با صبر اون علت رو یافت. و اگه یکی از ما دو تا در شرایط هیجان یا عدم تعادل روحی هستیم باید صبر کنیم تا حالمون خوب بشه. قدم دوم : باید نشون بدیم که اون مثلث صداقت،احترام‌وصراحت رو می‌شناسیم و مسئله‌نگر هستیم و طرف مقابل رو درک می‌کنیم. طبیعیه که اگر در حرفهامون یک چیز بگیم و در رفتارمون و حالت‌های چهره و زبان‌ِ‌بدن پیام دیگه‌ای منتقل کنیم ، طرف مقابل ما قانع نخواهد شُد. قدم سوم : یادمون باشه که ما در هر صورت اگه هدفمون رو مهم می‌دونیم و مایلیم که بهش برسیم نباید صحنه رو ترک کنیم و ترک کردن معرکه یعنی واگذار کردن رابطه بدونِ هیچ نتیجه مطلوب. پس ما راه‌حل‌ها رو امتحان نمی‌کنیم تا مقطعی جواب بدن ، بلکه دائم اونها رو به کار می‌بریم. مثل گرامافونی که سوزنش گیر کرده ..
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد